Η κυβέρνηση παραμένει συνεπής στους στόχους της και εξελίσσει την απόφαση που εγκλωβίζει τη φαντασία και φιμώνει την ελευθερία έκφρασης από τις μικρές, τώρα και στις μεγαλύτερες ηλικίες. Αφού έτσι κι αλλιώς το σχολείο δεν ενθαρρύνει πλέον τις ανθρωπιστικές σπουδές, φέροντας τη νοοτροπία, ως φαίνεται, πως η κοινωνία προχωράει με αυστηρά τεχνοκρατικές και «σύγχρονες» αντιλήψεις (πώς να ξεχάσουμε το «σύγχρονο σχολείο»), αποθαρρύνει πλέον τους νέους και από τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα, υποβαθμίζοντας τα πτυχία σχολών θεάτρου, κινηματογράφου, χορού και μουσικής, με τον πιο προκλητικό τρόπο.
Οι άνθρωποι της τέχνης, που έχουμε την ευτυχία αλλά κυρίως την ευθύνη να διδάσκουμε, ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με νέους που έχουν όνειρα, πάθος και δίψα για μάθηση και, την ίδια στιγμή, κατανοητούς φόβους και αγωνίες για την αβεβαιότητα των ήδη από τη φύση τους αβέβαιων επαγγελμάτων.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάμε γονείς, οι οποίοι, μέσα στη δική τους δικαιολογημένη αγωνία, είναι επιφυλακτικοί ως προς τις επιλογές των παιδιών τους. Και τότε, ως εκπαιδευτικός αλλά και ενεργός καλλιτέχνης, γνωρίζοντας καλά τα δύσκολα αλλά και τα πολύτιμα αυτής σου της επιλογής, παίρνεις την ευθύνη να εξηγήσεις και να βοηθήσεις τους γονείς να καταλάβουν πως, εάν το παιδί τους δεν ακολουθήσει αυτό για το οποίο χτυπάει η καρδιά του, ακόμα κι αν το μέλλον του μοιάζει αβέβαιο, ένα είναι βέβαιο, πως βαθιά μέσα του θα είναι δυστυχισμένο. Και έρχεστε εσείς, τώρα, να διαλύσετε κάθε προσπάθεια όλων μας να στηρίξουμε τα παιδιά και δείχνετε για άλλη μια φορά τι πιστεύετε για τους ανθρώπους του πολιτισμού!
Διδάσκω στα πανεπιστημιακά θρανία και σε εκείνα των καλλιτεχνικών σχολών εδώ και δεκαπέντε χρόνια κι έχω περάσει ως φοιτήτρια και σπουδάστρια από όλα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορείτε να κάνετε είναι να διαχωρίσετε τους σπουδαστές σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, όπως άλλωστε και τους διδάσκοντες.
Από τη στιγμή που μοιράζομαι τη σκηνή με έναν άλλον άνθρωπο, δεν με ενδιαφέρει εάν έχει πτυχίο, διδακτορικό ή βεβαίωση (και σας μιλάει άνθρωπος με διδακτορικό, οπότε μη θεωρήσετε ότι διεκδικώ κάτι προσωπικά), με ενδιαφέρει το ήθος που φέρει, η συνέπειά του στη σκηνή, η συναδελφικότητα και το συλλογικό του πνεύμα. Και ασφαλώς αυτά δεν τα διασφαλίζει η πιστοποίηση. Τα καλλιεργεί όμως η παιδεία, το παράδειγμα σεβασμού που οφείλει να δείχνει πρώτη από όλους η πολιτεία τους ανθρώπους της τέχνης.
Η απαξίωση φέρει πάντα το αντίθετο αποτέλεσμα. Σταματήστε τους αφοριστικούς και άδικους διαχωρισμούς στους ανθρώπους που μέσα στη χυδαιότητα και το σκοτάδι ακόμα ονειρεύονται και θέλουν να παρασύρουν την κοινωνία στην ομορφιά.