«Ως εκπαιδευτικός που διδάσκω και σε Πανεπιστήμια και σε
Ωδεία και έχοντας περάσει από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης σημειώνω ότι
πάντα υπήρχε μία καχυποψία στο κομμάτι του επαγγελματικού προσανατολισμού στην
τέχνη. Έχω μιλήσει πάρα πολλές φορές σε γονείς προσπαθώντας να ενθαρρύνω και να
στηρίξω την επιλογή των παιδιών τους για τη σημασία του να ακολουθήσουν αυτό που
πραγματικά αγαπούν. Φανταστείτε τώρα πως είναι η κατάσταση για τα νέα παιδιά που
θέλουν να ασχοληθούν, πως αυτό γίνεται ακόμη ένα εμπόδιο, όλη αυτή η
απαξίωση...» είπε και συμπλήρωσε:
«Όλοι εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε προερχόμαστε
από διαφορετικές διαδρομές. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει καμία σχέση με αυτό που
συμβαίνει στην Ελλάδα, υπάρχει τεράστιος σεβασμός στον καλλιτέχνη. Η ακολουθία
των μεταπτυχιακών και των διδακτορικών σπουδών είναι φυσική είτε προερχόμαστε
από Πανεπιστήμιο, όπως εγώ, είτε από Δραματικές Σχολές. Αυτό όμως δεν έχει
σημασία. Αλίμονο, αν κάτι τέτοιο μας φέρει σε σύγκρουση μεταξύ μας, όπως
επιχειρείται. Αυτό που πρέπει να διαφυλάξουμε, όλοι εμείς και οι έχοντες ή μη
έχοντες είναι το να παλέψουμε ώστε να έχουμε όλοι την ίδια αναγνώριση.
Προφανώς
όλοι ζητάμε την Ανώτατη Σχολή Παραστατικών Τεχνών. Στο παρελθόν υπήρξε και η
Θεσσαλονίκη και το Ναύπλιο με τις κατευθύνσεις, οι οποίες άλλαξαν γιατί
συνιστούν και αυτές μέρος του προβλήματος. Ας μου επιτραπεί να δώσω ένα απτό
παράδειγμα επειδή συμβαίνει να είμαι σκηνοθέτης Όπερας και να διδάσκω και το
μάθημα της υποκριτικής των μονωδών των λυρικών τραγουδιστών.
Έστω ότι έρχεται
ένας τραγουδιστής Όπερας τον οποίο πολλοί από τους νομοθέτες μπορεί και να
θαυμάζουν στην Όπερα, ο οποίος κάνει τις μουσικές του σπουδές για 8-10 χρόνια
στο Ωδείο. Θέλουν να μας πουν ότι αυτός ο άνθρωπός, ο οποίος έτσι και αλλιώς δεν
έχει πλαίσιο για να εξελίξει τις σπουδές του στη χώρα μας και πρέπει
νομοτελειακά να φύγει στο εξωτερικό, θέλουν να μας πουν ότι αυτός ο άνθρωπος, ως
ένα τρανταχτό παράδειγμα, είναι ένας απόφοιτος λυκείου;»